Maak kennis met Lamya Essemlali: Oceaanstrijdster en voorzitster van de Franse Sea Shepherd-tak
In december 2005 kwam Lamya Essemlali erachter hoe het is om je leven in de waagschaal te willen leggen voor een goed doel. Ze was destijds studente en vrijwilliger bij de non-profit Sea Shepherd. Ze bevoer de ijskoude wateren rond de Zuidpool om de illegale walvisvisserij een halt toe te roepen.
Op de dag na kerst kwam de Sea Shepherd-bemanning vast te zitten in een storm. Vloedgolven van acht meter hoog sloegen in op hun schip, de Farley Mowat. Maar de verraderlijke weersomstandigheden en vrieskou waren niet de grootste zorg van de bemanning. Ze hadden eindelijk de achtduizend ton zware Nisshin Maru ontdekt, het vlaggenschip van de Japanse walvisvloot. De Farley Mowat woog met zijn zevenhonderd ton nog geen tiende van het walvisschip, maar toch probeerden ze het de weg te versperren. Het monsterschip kwam recht op ze af.
In de immense Zuidelijke IJszee hoorde Lamya alleen nog maar alarmbellen loeien en een opgenomen bericht van de Nisshin Maru galmen: “Get out of the way.”
“Collision in two minutes,” herhaalde de eerste stuurman aan boord van de Farley Mowat.

“Dat was echt een belangrijk moment voor me,” herinnert Lamya zich. “Je zegt altijd wel dat je bereid bent om je leven te geven voor een walvis, vanuit het comfort van je eigen huis, maar op het moment dat je er daadwerkelijk mee geconfronteerd wordt, wat gaat er dan door je heen? Wat voel je wanneer het echt wordt?”
“Op dat moment voelde ik angst, maar ik had geen spijt,” denkt Lamya terug. “Ik was op de juiste plek en ik had niet ergens anders willen zijn.”
De Nisshin Maru wist op het laatste moment van koers te veranderen, waardoor de Farley Mowat gespaard bleef. Lamya zou in het daaropvolgende jaar een van de medeoprichters worden van de Franse tak van Sea Shepherd. Sindsdien heeft deze 42-jarige Frans-Marokkaanse een belangrijk aandeel gehad in de Franse groei van deze praktisch ingestelde organisatie die zich inzet voor het behoud van onze wateren. Vandaag de dag is de Franse tak van Sea Shepherd een van de grootste afdelingen van deze wereldwijde non-profit.
Het was ook tijdens de missie naar de Zuidpool dat Lamya voor het eerst oog in oog stond met walvissen. “Wanneer je een walvis in zijn normale habitat ziet, is dat al een magisch iets. Wanneer je ze dan ook nog ziet in een gebied waar niet op walvissen mag worden gejaagd én je voorkomt dat ze met harpoenen bestookt worden, krijgt de ontmoeting nog een hele andere dimensie,” herinnert Lamya zich. “Ik zal nooit vergeten hoe ik ze aan de horizon water zag opspuiten. Het was een mythische ervaring voor me.”

Als voorzitster van de Franse tak van Sea Shepherd en mededirectrice van Sea Shepherd Global komt haar passie en bereidheid om alles op te geven voor de oceaan en haar bewoners terug in alles wat ze doet. Ze is hét toonbeeld van een populair gezegde: doe werk wat je leuk vindt, en je zult nooit een dag werken in je leven.
“De keuzes die ik heb gemaakt, zijn voortgekomen uit een passie voor de oceaan,” zegt Lamya. Voordat ze Paul Watson ontmoette, was Lamya terug de schoolbanken ingedoken om natuurbeheer te studeren. Ze was bezig met een masterstudie in Milieuwetenschappen in Parijs toen ze zich aanmeldde als vrijwilliger voor de missie naar de Zuidpool.
“Ik dacht dat Sea Shepherd de beste manier was die ik kon vinden om de oceaan te verdedigen, maar ik had nooit in mijn wildste dromen durven hopen dat ik de kost zou kunnen verdienen met de passie die mij dreef.”

De activiste heeft in haar werk met eigen ogen aanschouwt wat voor gevolgen plastic heeft voor onze aarde. “Plastic is het gif in onze oceaan,” zegt Lamya. “Wetenschappers voorspellen dat er tegen 2050 meer plastic zal zijn dan vis.” Lamya wijst op het gegeven dat 70% van de macroplastics in onze oceanen afkomstig zijn van vissersuitrusting en dus gekoppeld zijn aan de behoefte die mensen hebben aan vis. Lamya heeft haar levensstijl veranderd in lijn met haar filosofie en eet nu geen vlees en vis meer. Haar badkamerkastje heeft ook een transformatie doorgemaakt. Ze kiest nu voor plasticvrije merken die net zo bewust zijn van het lot van de oceaan als zij.
“Het maakt het eenvoudig om over te stappen op plasticvrije producten, zoals de shampoo bars van Beauty Disrupted . Ze bevatten niet alleen geen plastic. Ze zijn ook van zeer hoge kwaliteit,” aldus Lamya. “Ze zijn goed voor je eigen gezondheid én die van de planeet. Het zijn gewoon geweldige producten, hoe je er ook naar kijkt. Het is echt een win-win.”
Beauty Disrupted heeft een gehele productlijn aan beauty bars, met de toepasselijke naam Ocean Magic. Ze zijn niet alleen gebaseerd op het leven in de oceaan, ze steunen de oceaan ook financieel (door 20% van de winst te doneren).
“We kunnen het niet hebben over klimaatverandering zonder ook het leven in de zeeën te bespreken. Van fytoplankton tot blauwe vinvissen en alle soorten er tussen in: het is onze plicht om ze ademruimte te geven,” aldus Lamya. Aangezien meer dan de helft van de zuurstof die we nodig hebben om te ademen afkomstig is van de oceaan, is het niet overdreven dat ze zegt dat “ons lot daarvan afhangt.”
Lamya is een zeer toegewijde activiste die dat lot in haar eigen handen heeft genomen. Van kleine besluiten, zoals het eten op haar bord of de producten onder de douche, tot grote inspanningen zoals levensgevaarlijke missies op zee: Lamya vormt een inspiratie om een leven te leiden waarin de magie, schoonheid en het welzijn van de longen der aarde centraal staan.

De Nieuw-Zeelandse Karryn Miller is geboren en getogen in Auckland, maar steden als Tokio, Hanoi, Mumbai, Seoul en Washington, DC noemt ze net zo gemakkelijk ‘thuis’. Ze werkt als PR-consultant voor hotels en over haar passie voor reizen heeft ze inmiddels meerdere boeken geschreven en haar artikelen werden wereldwijd gepubliceerd in kranten en tijdschriften. Onlangs verscheen het boek ‘Mother Wild’, waarvoor ze samenwerkte met een wereldwijd collectief van moeders, en lanceerde ze een reeks wellness-retreats. In 2021 verhuisde Karryn met haar gezin naar Sapporo, de sneeuwrijkste stad op het eiland Hokkaido ten noorden van Japan.
Photos by Debbie Salvesen